Met erfgoededucatie kun je een grote diversiteit aan werkvormen inzetten. Cultureel erfgoed kan gebruikt worden om de geschiedenis dichterbij te brengen en mensen het verleden te laten ervaren. Doordat het uitnodigt tot inleven in andere tijden en culturen, leer je om mensen en gebeurtenissen van verschillende kanten te bekijken (multiperspectiviteit). Erfgoededucatie biedt bovendien een krachtige leeromgeving, waarin je verschillende vaardigheden kunt oefenen, zoals historisch redeneren. Je kunt vakoverstijgend werken in de praktijk en leren om vakken in samenhang te zien. Werken met erfgoed is leuk en spannend. Het kan een ontdekkingstocht zijn naar het verhaal achter een gebouw, voorwerp of oude foto. En via dat verhaal kun je vaak weer verbindingen leggen met de wereldgeschiedenis, maar ook met je eigen verhaal.
Maar je kunt nog veel meer met erfgoededucatie. Juist omdat cultureel erfgoed niet hetzelfde is als geschiedenis, omdat het dynamisch is en verbonden met onze identiteit. Met erfgoededucatie kun je mensen, jong en oud, laten nadenken over wat zij belangrijk vinden en waarom. Over wat wij zien als onze geschiedenis. Je kunt leren over onze tradities, hoe oud ze (echt) zijn, hoeveel of hoe weinig ze met ons verleden te maken hebben. Maar je gaat ook nadenken over wie we bedoelen als we 'wij' zeggen, en 'onze'. Over welke verhalen we vertellen via onze monumenten en museumcollecties. Wat wij bewaren en tentoonstellen en wat niet, en hoe dat komt. Zo kun je in gesprek met jongeren uit verschillende culturen. Over identiteit en al dan niet gedeelde herinneringen, gezamenlijke geschiedenissen. Van daaruit kun je op zoek naar nieuwe verhalen en betekenissen; naar erfgoed van jou, mij, en ons.